"Na estafeta da miseria"

"Na Estafeta da miseria" é un poema de denuncia social que narra a historia dun neno criado nos subterfuxios da sociedade.

No seu cuarto nunca estivo Peter Pan,

só un mago de cinza e zucre

debuxado cos dedos cansados,

na sufrida mesa de pau.

Demasiado lonxe estaban as estrelas,

para poder falar con elas,

nin a lúa autista

agardaba as súas verbas.

Chegaban as noites amargas,

con berros envoltos en alcohol,

golpes secos na cara,

nun frío que xeaba o alma.

Pasaban as horas lentamente,

no trauma incubado no corazón,

con preguntas as paredes,

¿Porqué e necesaria tanta dor?.

Nunca  chegou aquela bicicleta amarela,

como as que lucían nos escaparates luminosos,

dos grandes comercios da cidade,

cubertos de neón e de sorrisos de nenos.

Na estafeta da vida miserable,

os Reis Magos non recollen as cartas,

co vapor nos ollos, e feridas nas costas,

pensaba que o futuro era unha farsa.

Conformábase, con que a sorte,

estivera nun bidón,

ou nunha amnistía do destino,

para nunca máis ter medo.

Medrou sen ver a Peter Pan,

as letras que coñeceu,

estaban na sopa requente,

non lle quedou máis remedio que existir,

e o pai morreu sen doerlle. 

O seu lapis foi unha navalla,

e as carreiras, as que se botaba

fuxindo das patrullas verdes,

no ventre da madrugada.

A escola dos sumidoiros e dos cornechos,

das ratas do vicio, das agullas tenebrosas,

tantos silencios queimados na infancia,

quen será o que  move os fíos da sorte.

Todo rematou unha mañá, con vento do norte,

un banco atracado, un motín xeneroso,

unha vida de maltrato e un duro fin,

co seu coche esnaquizado contra un poste.

Do libro "Cartafol de néboas"

FOTO Dreamstime